Mijn naam is Vianne Feder-Amkreutz. Ik ben getrouwd en moeder van twee zonen. Ik ben werkzaam geweest in het basisonderwijs en de laatste jaren als pedagogisch medewerkster op een buitenschoolse opvang.
Op 12-jarige leeftijd kwam onze zoon in een zware depressie. Er volgde een crisisopname op een gesloten afdeling van een zorginstelling. Medicatie werd gestart en onderzoeken volgden snel. De diagnose autisme (Asperger) en sociale angststoornis werden gesteld.
Toen bleek dat ambulante (thuis) begeleiding na opname op de gesloten afdeling niet het gewenste resultaat had, werd gekozen voor dagbehandeling. De intense angst die onze zoon dagelijks ervoer tijdens zijn aanwezigheid op school en daarbuiten, was te groot. Het nam onrealistische vormen aan. Zware jaren volgden. Angst, depressie, automutilatie en verdriet overheerste het leven van onze zoon. Het overheerste ook ons leven. Dit overkwam ons ook.
De intense jaren van zorg hebben ons geleerd dat kwetsbaarheid onze kracht is!
Ik ben in de afgelopen jaren samen met mijn gezin met veel mensen binnen de hulpverlening in aanraking gekomen. De eerder opgedane ervaringen met de hulpverlening tijdens mijn jeugd, adolescentie en als volwassen vrouw hebben ook invloed op mij als ouder en mens. Ik heb me hierin vaak afhankelijk gevoeld. Vanuit dit gevoel van afhankelijkheid heb ik alleen en samen met mijn gezin mijn plek gezocht binnen de hulpverlening. Degene die aandacht had voor de kwetsbaarheid van mij als mens, ouder en mijn gezin, zijn gebleven. Gedurende de jaren, ben ik bewust geworden van de kwetsbaarheid van mijn kind, mijn gezin en vooral mijn eigen kwetsbaarheid als mens en ouder. Ik heb geleerd en gezien dat deze kwetsbaarheid ook aanwezig is aan de zijde van de hulpverlening. Met het tonen van de wederzijdse kwetsbaarheid staat de hulpverlening gevoelsmatig naast mij en ontstaat er een evenwaardige relatie. De intense jaren van zorg hebben mij geleerd dat deze kwetsbaarheid mijn kracht is.
